top of page

GERMAN  NAZI  DEATH  CAMPS

ŚWIAT ZASŁUGUJE NA SFORMUŁOWANIE GODNE PRAWDY HISTORYCZNEJ:

"NIEMIECKIE, NAZISTOWSKIE OBOZY ŚMIERCI"

Autor artykułu: Tomasz Niemas

„Polskie obozy śmierci”?

W języku angielskim często używane są sformułowania „Polish death camps”[14], „Polish concentration camps”, „Polish Holocaust”. W języku niemieckim: „polnische Vernichtungslager”, „polnische Häuser des Todes”. Terminy te stosowane są w odniesieniu do obozów koncentracyjnych zakładanych podczas II wojny światowej na terenie Polski okupowanej przez nazistowskie Niemcy. Czy jednak sformułowania te są godne prawdy historycznej? Kiedy powstawały niemieckie obozy koncentracyjne na terenie okupowanej Polski, państwo polskie nie istniało.

[14] Pierwszy raz terminu „Polish death camp” użył 14 października 1944 r. amerykański magazyn Collier's Weekly. Sformułowanie pojawiło się w tytule artykułu Jana Karskiego o jego bohaterskiej wyprawie wywiadowczej w 1942 r. na punkt koncentracji i wywozu Żydów do obozu śmierci. Artykuł został opublikowany w nakładzie 2,5 mln. egzemplarzy. Jest jednak mało prawdopodobne, że tytuł artykułu "Polish Death Camp" był zaproponowany przez Jana Karskiego. W jego słynnej książce Story of the Secret State, wydanej w 2 tygodnie później w nakładzie 360 tys. egzemplarzy, tytuł tego tekstu brzmi "To Die in Agony...".

 

Na mocy postanowień paktu Ribbentrop-Mołotow[15], 1 września 1939 r. rozpoczęła się agresja niemiecka na Polskę. 17 września 1939 nastąpiła agresja sowiecka. Atak Niemiec i ZSRR z dwóch stron, oraz brak realnej pomocy militarnej państw zachodnich spowodowały, iż Polska po 35 dniach walk przegrała wojnę obronną swojego terytorium. 28 września 1939 r. został podpisany niemiecko-sowiecki traktat o granicach i przyjaźni, na mocy którego dokonano podziału terytorium Polski pomiędzy III Rzeszę i ZSRR. Tereny Polski pod okupacją niemiecką podzielono na dwie części: ziemie północne i zachodnie włączono do III Rzeszy, z reszty utworzono Generalne Gubernatorstwo[16]. Ziemie polskie zajęte przez ZSRR zostały wcielone do państwa sowieckiego.

[15] 23 sierpnia 1939 r. w Moskwie został podpisany układ o nieagresji między Niemcami i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich. Pakt Ribbentrop-Mołotow dotyczył rozbioru terytoriów lub rozporządzenia niepodległością suwerennych państw: Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Finlandii i Rumunii. Oznaczał on dla II Rzeczypospolitej Polskiej tzw. IV rozbiór Polski.

[16] Generalne Gubernatorstwo (1939–1945), w skrócie GG; niem. Generalgouvernement für die besetzten polnischen Gebiete, dosł. Generalne Gubernatorstwo dla okupowanych ziem polskich.

Niemieckie obozy śmierci

W okresie II wojny światowej na terenie hitlerowskich Niemiec i na ziemiach państw okupowanych powstało około 12 tysięcy obozów. Niemieckie obozy koncentracyjne znajdowały się na terenie wielu obecnych państw europejskich: Polski, Niemiec, Austrii, Czech, Słowacji, Francji, Danii, Belgii, Holandii, Włoch, Łotwy, Estonii, Norwegii, Węgier, Serbii, Chorwacji, Słowenii, Bułgarii i Macedonii. Obok łagrów stalinowskich w ZSRR[17], były miejscem największego i najstraszniejszego ludobójstwa w historii Europy i całej ludzkości. Z zimną krwią i bez litości zamordowano w nich około 11 milionów ludzi. Niemieckie obozy koncentracyjne w Europie podlegały zarządowi niemieckiej nazistowskiej formacji paramilitarnej SS, do której Polacy nigdy nie byli przyjmowani.

[17] Łagry (ros. лагерь – „obóz”) to sowieckie obozy pracy przymusowej. Ulokowane były w różnych częściach Związku Radzieckiego, zazwyczaj jednak w miejscach wydobycia ważnych surowców, bądź też w wyjątkowo ciężkim klimacie. Proces formowania łagrów na terenie ZSRR znacznie przyśpieszył w drugiej połowie lat 20. XX wieku, szczególnie po przejęciu władzy przez Józefa Stalina. W czasie II wojny światowej było ich nawet kilka tysięcy. Obozy zostały wtedy „zasilone” ludnością krajów podbitych: Polakami, Litwinami, Estończykami, Łotyszami, a następnie niemieckimi jeńcami wojennymi oraz tzw. „zdrajcami” (byłymi żołnierzami Armii Czerwonej, którzy najpierw dostali się do niemieckiej niewoli, a następnie zostali odbici). Z punktu widzenia władzy totalitarnej system obozów dostarczał darmowej siły roboczej do pracy w trudnych warunkach, jednocześnie zastraszając prewencyjnie społeczeństwo i pozwalając na izolację osób mogących sprzeciwiać się władzy komunistycznej. Łagry stały się symbolem terroryzowania wszelkiej możliwej opozycji. Warunki w łagrach były niezwykle ciężkie i zwykle obliczone na powolne wyniszczenie więźniów. Obozy były mechanizmem poniżenia, upodlenia i zniewolenia człowieka, i prowadziły do powolnej, przerażającej śmierci. Po wojnie wiele obozów pracy nadal istniało aż do upadku ZSRR. Ostatni więźniowie opuścili je dopiero w 1987 r. Szacuje się, że w łagrach zginęło ponad 40 milionów ludzi.

W 1925 roku, po wyjściu z więzienia Adolf Hitler zlecił utworzenie zbrojnych oddziałów Schutzstaffel(dosł. z jęz. niemieckiego „eskadry ochronne”, znane pod skrótem SS). Symbolem SS były dwie podobne do błyskawic runy. Reichsführer SS Heinrich Himmler[18] dążył do uczynienia z SS przypominającej zakon elity rasy germańskiej, której doktryna przypisywała wyższość nad innymi. Członkowie SS musieli się wykazać rodowodem wolnym od żydowskich przodków i mieli powinność płodzenia jak największej liczby aryjskich dzieci. Kandydaci do gwardii musieli mieć co najmniej 1,70 metra wzrostu i nordycki wygląd. Za ideał Aryjczyka uznawano wysokiego mężczyznę o podłużnej czaszce i wąskim czole, jasnowłosego, niebieskookiego, o jasnej karnacji skóry, pozbawionego owłosienia na ciele. Wszyscy oficerowie SS i ich żony musieli dowieść czystego aryjskiego pochodzenia aż do 1750 r., a szeregowi esesmani do 1800 r. Ponadto od 1 stycznia 1932 r. obowiązywał dekret, na mocy którego wszyscy nieżonaci członkowie SS musieli odtąd uzyskać pozwolenie od Reichsführera SS Heinricha Himmlera na zawarcie małżeństwa.

Podczas II wojny światowej obozy koncentracyjne były administrowane przez SS. Funkcje strażników pełnili tam członkowie SS-Totenkopfverbände – „Oddziałów Trupiej Główki”. SS była odpowiedzialna za masową zagładę Żydów.

[18] Reichsführer SS – najwyższy stopień w całej SS, w dosłownym tłumaczeniu: „wódz SS w całej Rzeszy”. Stopień ten był również najwyższym stopniem policji III Rzeszy. Osoba posiadająca go nie tylko dowodziła całą SS, lecz także całą policją. Ranga ta jest znana jako tytuł Heinricha Himmlera. W historii Niemiec było czterech Reichsführerów, ale to trzeci, Heinrich Himmler (1929–1945), był nim na tyle długo i efektywnie, by w powszechnej opinii Reichsführer był używany wymiennie z jego imieniem.

A gdyby istniały „izraelskie”?

Można zastanawiać się nad tym, jak świat zareagowałby na sformułowanie „izraelskie obozy śmierci”, gdyby na „Ziemi Izraela”, na terenie współczesnego państwa Izrael, istniały dzisiaj niemieckie obozy zagłady, powstałe w czasie II wojny światowej. Można zastanawiać się nad reakcją Państwa Izraela, którego nazwa jest proklamacją wiary Narodu Żydowskiego: BÓG PANUJE; BÓG KRÓLUJE.

Nie ulega wątpliwości, że świat zasługuje na sformułowanie godne prawdy historycznej. Wszystkie narody, które połączyła dramatyczna historia II wojny światowej, w szczególności Izrael, Polska i Niemcy, potrzebują odnowienia i wyzwolenia mocą prawdy historycznej. Niemcy potrzebują przebaczenia. Polacy potrzebują oczyszczenia od sformułowań, które naruszają dobre imię Rzeczypospolitej Polskiej i Narodu Polskiego, oraz zadośćuczynienia krzywdom wyrządzonym podczas II wojny światowej. Również Żydzi potrzebują prawdy historycznej.

Z poszanowaniem dla Narodu Żydowskiego

    Tomasz Niemas – Polak

Powyższy tekst stanowi część artykułu w całości opublikowanego na:  www.curiel333.wixsite.com/eliszewa

bottom of page